DWA ADWENTY

DWA ADWENTY

Najmilszej Córze, co Matką być miała,

Dzieweczce czystej oprzeć się nie mogłeś,

gdy tonąc we łzach, słowami Proroków

Mesjasza przyjścia z Nieba przyzywała!

Więc o lat wiele skróciłeś czekanie

swojego ludu, rozdarłszy obłoki,

by Słowo mogło mieszkać między nami,

gdy Ona przyjmie Twoje Zwiastowanie…

Dziś przed Twym Tronem korzy się Przeczysta,

a choć jest w Niebie, krwawe łzy wylewa

nad wiecznym losem Twoich ziemskich dzieci,

co Tobą gardzą, a chcą antychrysta!

Spójrz, całe Niebo dziś woła za nami,

Wokół Królowej Twój lud zgromadzony!

Pokrzyżuj wszystkie plany z piekła rodem!

Uczyń, o Boże, ten cud nad cudami!

Niech zstąpi Duch Twój i odnowi ziemię,

niech Twe Królestwo na niej zapanuje.

Daj ją Twym świętym, jak rzekli Prorocy,

napełnij szczęściem całe Twe stworzenie!

Na końcu czasów Duch z Oblubienicą

„Przyjdź!” – mówią, z grecka brzmi to „Marana tha”.

Kto tylko słyszy, niechaj razem woła,

wstrząśnięty wielką Bożą tajemnicą.

Z Apokalipsy pieczęci zrywane,

jeźdźcy w galopie, brzmią trąby Aniołów,

Pan-Oblubieniec jako błyskawica

idzie! Czy dusze są przygotowane?

Opatrzcie lampy, wyjdźcie na spotkanie,

ale z radością, gdy czyste sumienie.

Piekło niech zadrży, wroga się nie bójcie!

Ziemio, nadchodzi twoje zmartwychwstanie!

Idź jeszcze z Mistrzem śmiało na Golgotę

o ludu Boży, po to masz dar męstwa!

Na tej niełatwej drodze wytrwać trzeba

dla wielkiej chwały, która będzie potem.

Bóg da ci ziemię wolną od cierpienia,

gdzie wilk z barankiem, lew i cielę razem,

serca uskrzydli ogromną miłością,

by Mu śpiewały swój hymn uwielbienia!