ZAŁĄCZNIKI cz. 8

KALENDARIUM MOICH DOŚWIADCZEŃ

ORAZ WYPOWIEDZI O CHARAKTERZE ESCHATYCZNYM.(cz. II)

7. Bóg czekał aż ok. 35 lat, by nocą 7/8 grudnia zapewnić mnie, że w kościele w Korczówce przeżyłem nie co innego, jak Sąd Ostateczny, który nie ma być związany z ostatnim momentem istnienia ziemi, lecz z „końcem czasów” – naszych czasów. Jego celem będzie pozostawienie na ziemi ludzi godnych „królowania z Chrystusem” do końca świata*. Byłem tym ogromnie zaskoczony, gdyż, jak prawie wszyscy, Sąd Ostateczny przyzwyczaiłem się postrzegać jako wydarzenie rzeczywiście „ostateczne”, a więc związane z końcem świata. Świadkiem mojego zaskoczenia jest ks. Zygmunt Pena, który odwiedził mnie 8 grudnia i usłyszał ode mnie o tych „wieściach z Nieba”, a nawet otrzymał jako pierwszy wstępne ich pisemne streszczenie. Tak było: od razu wziąłem się za pisanie, którego owocem jest (datowany 7-9 grudnia 2018) „Apel prostaczka do wielkich tego świata w sprawie Paruzji”, stanowiący drugą część broszury „Paruzja. Idziesz sądzić «żywych» i «umarłych»”. Pierw­szą częścią broszury jest (datowany 8 lipca 2018) „List do moich Rodaków o Paruzji”, który może posłużyć za świadectwo tego, że jeszcze w lipcu absolutnie nie wiązałem Paruzji z Sądem Ostatecznym.

   Oświecenie 7 grudnia spowodowało, że teraz inaczej niż dotychczas rozumiem słowa Credo: „Stamtąd przyjdzie sądzić żywych i umarłych”: odnoszą się one do żyjących w łasce uświęcającej lub w śmierci grzechu ciężkiego. Sąd ma być „ostrzeżeniem” (j.w.: aviso) oraz umożliwieniem ludzkości wejścia na drogę pokuty i przemiany życia. Ma więc być pier­w­szy jego etap (drugi miałem poznać 2 lutego) aktem Bożego Miłosier­dzia, a nie wymierzeniem wszystkim Bożej Sprawiedliwości poprzez odesłanie ich „na lewicę” – do piekła – albo „na prawicę” – do Nieba.

   Ponieważ inni ludzie mogą mieć podobne jak ja trudności ze zrozu­mieniem istoty, miejsca i roli Sądu Ostatecznego, poczułem się zobowią­zany przez Boga do napisania czegoś w rodzaju dialogu z czytelnikami: do postawienia pewnych pytań i poszukania na nie logicznej odpowiedzi, także co do wymowy pewnych obrazów znanych nam z Apokalipsy świę­te­go Jana. W taki właśnie sposób skonstruowany jest „Apel prostaczka”. Wkrótce po zredagowaniu go doręczyłem broszurę osobiście Księdzu Biskupowi Kazimierzowi Gurdzie, chyba w styczniu 2019 roku.

8. Broszura o Paruzji nie zawierała jeszcze wtedy mojej relacji z „obja­wienia”, które otrzymałem nad ranem 2 lutego 2019 roku, relacja ta została dołączona na końcu broszury. Dotyczy ona przeniesienia mnie w duchu pomiędzy nieznanych mi ludzi, czuwających w domu na modli­twie podczas trzech dni ciemności, wieńczą­cych cały proces bolesnego oczyszczenia ziemi. Razem z tymi ludźmi odpowiedziałem na (potężnym głosem anioła wypowiedziane pod adresem wszystkich ocalałych na ziemi) wezwanie do absolutnie pełnego pojed­na­nia się z Bogiem, a za chwilę do takiegoż pojednania się z bliźnimi. Zrozumiałem wtedy, że ludzie po raz pierwszy od wyjścia z Raju wypełnią w sposób doskonały największe z Bożych przykazań: miłowania Boga i bliźniego. Ich miłość stanie się tak heroiczna, że będą gotowi dla wszystkich poświęcić absolu­tnie wszystko.

   Nabrałem wówczas przekonania, że w tym samym momencie Bóg wykasuje z pamięci ocalonej Reszty ludzi to wszystko, co wiązało się ze złem i grzechem od początku ich życia – staną się jakby dużymi dziećmi, uwolnionymi od garbu obciążającej ich przeszłości: „Oto Ja stwarzam

nowe niebiosa i nową ziemię; nie będzie się wspominać dawniejszych dziejów ani na myśl one nie przyjdą” (Iz 65,17). Tym samym Czyściec dla tego pokolenia nie będzie potrzebny.

   Tak oczyszczeni ludzie otrzymają w darze „ziemię nową”, odwie­dzaną przeze mnie w dzieciństwie. Wiem teraz, że będzie ona o wiele piękniejsza i doskonalsza, niż ją opisywałem (w 2004/2005 roku) w swojej „powieści” „Z Aniołem do Nowego Świata”, ukrywając się pod pseudo­nimem „Ivan Novotny”. Pomaga mi w takim a nie innym spoj­rzeniu z dzisiejszej perspektywy na nową ziemię mój przyjaciel „Tomasz”. Ten drukarz z zawodu i założyciel wydawnictwa „Iskra z Polski”, chociaż niedawno nawrócony, wciąż zaskakiwany jest przez Boga nowymi oświeceniami w różnej formie. Pokazane mu pewne szczegóły Nowego Świata są fascynujące, lecz niekiedy i wstrzą­sające, gdy widzi np. domy mające zniknąć, morze wschodnie sięgające aż pod Warszawę czy całe miasta, z których nie zostanie kamień na kamieniu. Nie mam prawa mu nie wierzyć, gdyż nieraz obaj otrzymujemy podobne poznanie w tym samym czasie – jako dwaj „świadkowie” rzeczywistości, na razie nieznanej naszemu otoczeniu.